Empanadas, history and life in the big city

English version bellow

Hallo allemaal! ¿Qué tal?

Ik ben alweer een maand in Buenos Aires en wat is er toch een hoop gebeurt deze maand. Dus ik vind het de hoogste tijd worden om jullie allemaal weer even op de hoogte te brengen van al mijn avonturen.
Zoals ik in mijn vorige blog al liet weten was ik van plan zo snel mogelijk te verhuizen en had ik twee opties. Een dag nadat ik dat verhaal had geplaatst ben ik verhuist naar het vrijwilligershuis, en dat is echt de beste keuze tot nu toe geweest. Ondertussen heb ik dan ook mijn verblijft hier verlengt met 3 weken. Eigenlijk meteen toen ik aankwam werd ik met open armen ontvangen door de rest van de mensen en mocht ook meteen aanschuiven bij het avondeten. Een goed begin in mijn nieuwe huis dus. We hebben ook een dakterras, wat eigenlijk bij het hostel hoort, maar wij mogen daar ook altijd komen. Hier kan je lekker met zn alle zitten en naar de sterren (ja die kun je hier nog wel redelijk zien) kijken, de gebouwen bewonderen of de straat observeren (want daar gebeurt altijd wel wat!). Hier zijn we dan ook mijn tweede avond heen geweest.

In het weekend zijn we met een paar mensen van het huis naar de wijk “La Boca” geweest. Hier heb je de caminito, wat de beroemdste straat van deze wijk is. Ook wel bekend om alle gekleurde huizen. En wat een drukte (en dan bedoel ik alle busladingen toeristen die een snel rondje rennen en dan weer verder gaan). Maar het was wel heel bijzonder om dit te zien. Alle huizen in mooie kleuren en overal was de tango te horen en te zien. Helaas is de rest van La Boca niet de meest veilige plek dus zijn we maar niet rond gaan dwalen. Wel wil ik ooit nog een keer naar een voetbal wedstrijd van “the Boca Juniors”! Na dit uitstapje vonden we het wel weer mooi geweest en zijn we naar huis gelopen. Maar op de weg naar huis kwamen we een soort van voedselmarkt tegen waar eten van over de hele wereld werd aangeboden, wat samen ging met optredens en straatartiesten. Hier hebben we even rondgelopen en genoten van wat Braziliaanse trommel muziek. Hierna hadden we toch wel erg veel trek in ijs, dus hebben we een ijs zaak opgezocht. Aangezien ze hier in Argentinië helemaal weg zijn van Dulce de leche (een soort karamel) dacht ik dat het een goed idee was om dus ook maar Dulce de Leche ijs te nemen. Niet mijn slimste idee van de dag! Het was zo enorm zoet, echt ongelooflijk! Maar ik heb al wel geleerd dat de Argentijnen erg van zoetigheid houden. Na ons ijsje vonden we het een geslaagde dag en zijn we via de voedselmarkt weer terug gelopen naar huis.

De volgende dag zijn we naar de markt van San Telmo geweest (ja dat is diezelfde als uit mijn vorige blog). Hier hebben we een beetje rondgelopen en natuurlijk een empanada gekocht. Voor de mensen die niet weten wat een empanada is, het is heel simpel eigenlijk. Het is een soort bladerdeeg waar je van alles en nog wat in kan stoppen, maar meestal zit er vlees met groente en aardappelen of kip met groente en aardappelen in. En ik kan jullie vertellen, deze dingen zijn echt enorm lekker! Na ons uitstapje zijn we weer op de subte (oftewel metro) gestapt en daar zagen we iets dat wel even onze aandacht trok. Er zaten wat kinderen (of er ouders bij waren…daar waren we nog niet helemaal ove ruit) en die waren, zoals het eerst leek, gewoon leuk aan het spelen. Op een gegeven moment zagen we dat 1 meisje op de muur van de subte aan het schrijven was. “Hmm, niet echt wat je hoort te doen” dachten we. Toen zagen Blake en ik opeens op hetzelfde moment wat het meisje aan het schrijven was, en we keken elkaar echt even in shock aan. Daar stond heel mooi “puta” en nog wat woorden die ik hier niet ga herhalen op de muur. Voor de niet Spaans sprekende onder jullie, dit betekend hoer. Het is het vermelden waard dat dit meisje zo ongeveer een jaar of vijf/zes was. Op het moment dat dit gebeurde waren we allemaal nogal verrast. Een meisje van zo jong die dat even op de muur aan het schrijven is. Maar nu ik het opschrijf merk ik dat ik het al normaler begin te vinden dat dit soort dingen gebeuren. Je ziet hier elke dag wel iets raars, en dat wendt op den duur wel. Na een maand kan ik gerust zeggen dat ik al redelijk gewend ben aan de rare fratsen die mensen hier uit kunnen halen en ik begin het al een beetje te negeren. Maar goed, terug naar het verhaal.

Omdat we Zaterdag de Braziliaanse trommelaars hadden gezien besloten we maandag om naar “El Bomba del Tiempo” te gaan. Dit is een percussieband die elke maandagavond speelt in een open lucht “club”. Dit was echt heel gaaf om te zien en te horen! En het was natuurlijk ook heel gezellig. Donderdag besloten we dat we de tango wilden zien, dus we gingen naar een bepaalde plek die de begeleider van een van de vrijwilligers had aangeraden. Hier kon je dan eerst naar een tango les kijken en hierna kwam er een korte show. Helaas was deze show niet de echte tango, maar desalniettemin was het heel leuk om naar te kijken. Zaterdag ben ik met wat mensen naar de grote begraafplaats in Recoleta gegaan. De begraafplaats waar ook de beroemde Evita begraven ligt. Het was heel interessant en eigenlijk ook wel gewoon leuk om hier rond te lopen. Het was eigenlijk een hele stad met allemaal mooie huisjes. Alleen waren dit niet echt normale huizen natuurlijk. Maar het was zeker indrukwekkend om te zien! Hierna hebben we nog een beetje rondgelopen over een markt (ze houden hier van marktjes) en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Zondag besloten we naar plaza de mayo te gaan, en nu dan toch echt “Casa Rosada” (ook uit mijn vorige blog) in te gaan en niet alleen va de buitenkand bekijken. Hier kregen we een rondleiding, in het spaans… dus ik was meteen ook tolk. Maar het was heel interessant om te zien waar de president werkt.

Maandag was het een nationale dag: “ Día de la memoria por la Verdad y Justicia” wat zoiets betekend als : “Dag van de herinnering voor de waarheid en gerechtigheid”. Dit was echt een hele indrukwekkend en leerzame dag! Er waren de hele dag demonstraties op straat en ik wilde weten waarvoor er precies gedemonstreerd werd. Dus ik pakte snel mijn laptop erbij en opende Google. Deze dag is om alle mensen te herdenken die tijdens de laatste militaire dictatuur zijn verdwenen. Ik ben deze dag een stuk meer over de Argentijnse geschiedenis te weten gekomen en ik ben ook zeker van plan om hier meer over op te zoeken. Maar het was zeker indrukwekkend om dit mee te maken!

Tussen al deze leuke activiteiten door heb ik natuurlijk ook gewoon elke dag gewerkt op stage (niet in het weekend natuurlijk). En ik begin het steeds leuker en leuker te vinden. Dit komt natuurlijk omdat ik steeds meer begin te begrijpen wat ik moet doen en ook hoe het bedrijf in elkaar zit. Ook heb ik al veel van onze leden ontmoet/gesproken, en ze zijn allemaal erg aardig! Ook heb ik al in 3 vergaderingen meegedaan, en ik mocht zelfs al wat van mijn werk laten zien (zoals mijn ideeën over hoe we de tours van onze leden aan kunnen bieden op onze website). Natuurlijk was dit wel even spannend, maar gelukkig ging het goed en weten de leden nu hoe ze hun tours op de website willen zetten (eerst de beschrijven, maar niet te lang, en dan daar onder de prijs en natuurlijk veel foto’s zodat mensen zien wat ze aanbieden). Verder begin ik door werk ook steeds meer van de cultuur te snappen. Het is hier allemaal een stuk relaxter dan in Nederland. Ik mag mijn eigen dagen invullen, zolang ik maar mijn werk af heb. Ook is de communicatie tussen leden en ons heel gemakkelijk. Het hoeft allemaal niet zo heel erg formeel en je kunt gemakkelijk gewoon met elkaar babbelen. Soms vind ik het nog wel moeilijk op werk maar gelukkig kan ik altijd vragen stellen.

Ook merk ik dat, zeker door mijn werk, mijn Spaans echt heel erg vooruit gaat. Ik probeer zoveel mogelijk Spaans te praten op werk. Mijn begeleider kan ook Engels, maar ik moet al het werk in het Spaans doen, dus het is natuurlijk het beste om ook in het Spaans te praten. Hierdoor ben ik al helemaal gewend aan de andere uitspraak van de mensen hier en merk ik dat ik het zelf ook al een beetje over begin te nemen in woorden die ik veel gebruik (denk aan “yo” of “pollo”). Deels komt dit ook doordat ze soms niet snappen waar je het over hebt als je het niet in hun accent zegt. En als ik het echt niet snap vraag ik gewoon net zo lang of ze het willen herhalen tot ik het wel snap. Gelukkig kan ik het merendeel van de tijd in huis Engels praten, maar doordat mijn Spaans redelijk goed is (vergeleken met de rest) word ik wel vaak als tolk gevraagd haha. Ik vind het eigenlijk allemaal wel leuk. Laat mij maar lekker goed een derde taal leren :)!

Voor de rest had ik het in mijn vorige blog erover dat ik aan veel dingen nog moest wennen en dat het toch allemaal wel erg anders was dan in Europa. Zoals ik eerder in dit verhaal al vertelde begin ik hier langzamerhand wel aan te wennen. Er zijn hier gewoon zoveel rare mensen, daklozen, mensen die om geld vragen en noem het maar op dat je dit elke dag wel tegenkomt. Na een maand elke dag dit soort te mensen te zien merk ik dat ik hier al amper meer naar omkijk. Soms zijn er natuurlijk wel uitzonderingen, maar het blijft eigenlijk nooit echt meer in mijn hoofd zitten zoals eerder wel het geval was.

En om dit blog af te sluiten een klein geheimpje voor jullie allemaal. Ik liep met één van de meiden van mijn huis over straat om wat eten te halen en toen hoorde ik mezelf zeggen: “Ik begin al wel een beetje van deze stad te houden”. En dat is zeker waar. Als je eenmaal gewend ben aan de “andere, niet Europese/Nederlandse” dingen en de omvang van deze stad zie je pas hoe mooi het hier eigenlijk is. En hoe onwijs veel deze stad te bieden heeft. Ik voel me soms nog steeds verloren hier omdat het zo groot is, maar ik begin ook steeds meer van de stad te leren kennen. Vooral natuurlijk het deel waar ik woon en het deel waar ik werk. Hier kom ik elke dag en ik vind beide plekken geen straf om te zijn.

Met deze mooie woorden ga ik dit blog weer afsluiten. Ik hoop dat de volgende net zo positief zal zijn.

Un beso muy grande a todos! X

(En een kleine ps voor alle mensen uit Málaga, ik mis jullie wel een beetje heel erg hoor!)
 


Hello everybody! ¿Qué tal?

It’s already one month ago since I left to Buenos Aires en a lot has happened in this one month. So it is about time to give you all a small update of my adventures.

As I wrote in my previous blog I was planning on moving out from my house as soon as possible and I had to options. One day after I posted that story I already moved out to the voluntary house, and this was the best decision I have made so far! In the meantime I already extended my stay with 3 weeks. Directly when I arrived at the house I got a very warm welcome and I was invited for dinner. A good start in my new house! We have a terrace on our roof, which is actually part of the hostel, but we can make use of it as well. Here we can just sit with each other and watch the starts (yes it is possible to see some starts from here), look at the buildings around us or just observe the people on the street (there is always something happening on the street). That is also why we went there my second night.

In the weekend we went to the neighbourhood “La Boca” with some people from the house. The “caminito” can be found here, which is the most famous street in this neighbourhood. It is also known for all its coloured houses. It was sooo busy (and with busy I mean all the busloads of tourists who just run a quick round to take some pictures and leave again). But it was really special to see this. All the houses in those beautiful colours and everywhere you could hear and see the tango. Unfortunately, the rest of La Boca is not the safest place to be, so we decided not to wander about. Tough I would love to go to a game of “the Boca Juniors”! After this small trip it was time to go home. On our way to our house we came across a kind of food market where they sold food from all over the world, which went together with a lot of performances and street artists. We decided to walk around for a bit and we enjoyed some Brazilian drum music. After this we were really into getting some ice-cream, so we went looking for a good shop. As all the Argentinian people love Dulce de Leche (a kind of caramel) I had the brilliant idea to take Dulce de Leche ice. Not one of my smartest moments of the day. It was so extremely sweet, it was unbelievable! I already learned that the Argentinian people love sweet things! After our lovely (and too sweet) ice-cream we called it a day and via the food market we walked back home.

The next day we went to the market of San Telmo (yes the same one from my previous blog). We just wandered around a bit and of course we bought some empanadas. For the people who don’t know what an empanada is, it is actually pretty simple. It a kind of puff pastry (I hope this is the correct word in English!) in which you can put everything you want. Most of the time it is meet with vegetables and potatoes or chicken with vegetables and potatoes. And I can tell you, these things are so extremely tasty! After our small trip to the market we went to the subte (metro) and there we saw something that caught our attention. There were some kids (and we are still not sure if there were parents with them or not) and they were just nicely playing. At one point we saw that one girl was writing on the wall of the subte. “Well… not really something that you are supposed to do” we thought. Than Blake and I at the same moment saw what one of the girls was writing and we looked at each other kind of in shock. Because on the wall there was the word “Puta” and some other words I won’t repeat here. For the non-spanish speaking people, this word means whore. It is worth mentioning that this girl was around the age of five/six. We were all kind of surprised when this happened; a girl this age, writing those things on the wall. However, as I am writing this I notice that these kind of things are getting more and more normal for me. Every day you see something weird and after a while you get used to this. After one month I can see that I am already pretty used to all the weird stuff happening in this city. But back to the story.

As Saturday we saw the Brazilian drum artists in the street we decided that Monday we wanted to go to “El Bomba del Tiempo”. This is a percussion band that performs every Monday evening in an open-air “club”. This was so awesome to see and to hear! They were really good! Thursday we decided that we wanted to see the tango, so we went to a place which was recommended by one of the people of the voluntary house. First we could look at a tango lesson and after this there was a small show. Unfortunately the show was not real tango, but still it was nice to look at it. Saturday I went to the big cemetery in Recoleta with some of the people from my house. This is also the cemetery were the famous Evita is buried. It was very interesting and also just nice to walk around here. It actually more like a small city with small and beautiful houses. The only thing is that those houses are not real houses. But it was very impressive to see! After this we walked around on a market (yes they loved markets here) and after that it was already time to go home again. Sunday we went to Plaza de Mayo and to really enter the “Casa Rosada” (also from my previous blog) and not only look at it from the outside. We got a tour around the house, in Spanish…. so I at the same time I was a translator as well. It was very interesting to see were the president works.

Monday was a national day: “Día de la memoria por la Verdad y Justicio” which means something like: “Memorial day for truth and justice”. This was such an impressive and educative day for me! The whole day there were demonstrations on the streets and I wanted to know why these people were demonstrating. So a grabbed my laptop and opened Google. This day is to remember all the people who disappeared during the last military dictatorship. This day I got to know a lot more about the history of Argentina and I definitively want to get to know more about it. This day was certainly an impressive day to experience.

Between all these nice activities I of course also had to work every day for my placement (not in the weekend of course). I start to really like my work. Of course this is because I start to understand more and more about my tasks and what I have to do and how the structure of the company is. I also already got to meet a lot of our members and they are all very friendly. Also I already participated in three meetings and I even had to show some of my work (such as my ideas about an outline for our website to show the tours of our members). Of course I was pretty nervous for this, but in the end everything went fine and now the members know how they want to present their tours on our website (first a description, but not too long, and then we want to price and of course a lot of pictures so people see what we have to offer). Moreover, because of my work I start to understand more and more about the Argentinian culture. I all way more than in the Netherlands. I can schedule my own days as long as I finish my work on time. Also communication between all the members is all very easy going. It’s not that formal and it is easy to just have a chat with someone. Sometimes it is still hard but luckily I can always ask questions!

Furthermore I notice that, also because of my work, I am really improving my Spanish. I try to speak as much Spanish as possible at work. My supervisor also speaks English, but I have to do all my work in Spanish so it is of course the best to speak Spanish as well. Because of this I am already completely used to the accent the people have here and I notice that I use this accent sometimes as well (think of the words “yo” or “pollo”). Partly this is because some people don’t get me when I don’t pronounce it with their accent. And when I don’t understand people I just ask them to repeat it till I do get it. Luckily I can speak English most of the time in my house, but because my Spanish is pretty good (in comparison with the rest) I have to translate quite often for them. But I don’t really mind, I actually like it. Just let me learn a third language, why not :)!

In my last blog I was talking about all the things I had to get used to and that this city is nothing like Europe. As I already mentioned earlier in the story I really start to get used to all these things. There are just so many weird people, homeless people, people who ask you for money all the time and name it that I barely look at this anymore. Of course there are exceptions but it never stays in my mind for such a long time (which was happening in my first weeks all the time).

To finish this blog I will tell you all a little secret. One day I was walking through the city to get some food with one of the girls from my house and we heard me saying: “I actually start to love this city”. This is certainly true. Once you are used to all the “different, not European/Dutch things and the size of this city you will see how beautiful it is, and also how much you can do only in this city already. Sometimes I still feel lost in this big city, but I also get to know more and more. Especially the parts of the city where I live and work. Here I come every day and for both places it is not a punishment to be here.

With these words I will end this blog. I hope the next one will be as positive as this one.

Un beso muy grande a todos! X

(A small ps. for all the people from Málaga, I still really miss you guys!)